In het midden van de winter, rond 21 december, staat de zon een paar dagen stil en komt op en gaat onder op hetzelfde punt.
Dit zijn de donkerste dagen van het jaar vlak voordat de dagen weer gaan lengen en we op weg gaan naar de langste dag.
Op dit punt van het jaarwiel wordt in veel tradities een van de oudste feesten ter wereld gevierd: Midwinter, ook wel Yule genoemd.
Het feest dat in de Christelijke traditie gekerstend is tot Kerstmis.
Het oude Midwinter feest
Al van oudsher heeft de mensheid de terugkeer van de Zon als de belofte gezien voor het continueren van het leven op Aarde.
De Kelten vierden met dit feest symbolisch dat de Zon geboren wordt uit de schoot van het donker van de winter.
In het donkerste van het jaar werd er in de oude tijden feest gevierd, meestal 12 dagen lang.
Er werd niet gewerkt, behalve door bakkers en koks. Er werd samen gegeten en gedronken.
Er werd muziek gemaakt, gedanst, verhalen verteld en vooral was er veel (kaars)licht en vuur.
Niet alleen de Kelten vierden de terugkomst van het licht.
Ook in het oude Rome werd de Winter zonnewende gevierd met de Saturnalia.
Een losbandig en vrolijk feest.
In Scandinavië werd het Yule-feest gevierd waarbij men brandende wielen van heuvels af liet rollen als symbool voor het afdalen van de zon naar het diepste punt.
Ook nu nog wordt er in veel culturen op het Noordelijk halfrond rond 21 december de terugkeer van het licht gevierd door bij zonsopkomst de zon te begroeten.
De overgang naar Kerstmis
In de vierde eeuw verklaarde de Romeinse Katholieke Kerk dat 25 december de geboortedag was van Jezus van Nazareth en dat op deze dag voortaan ‘het feest van Christus’ , Christ -mas of Kerst-mis, gevierd zou worden.
Aangezien de eigenlijke geboortedag van Jezus Christus niet duidelijk was en er rond deze tijd toch al feest gevierd werd, was deze datum een logische keuze.
Het feest van de geboorte van de Zon, werd het feest van de geboorte van de Zoon.
Hoewel dit eeuwenoude feest een andere naam kreeg, bleef de gedachte van het feest hetzelfde: de donkerte verdrijven en het terugkerende licht verwelkomen.
De vele tradities van het Midwinterfeest bleven bestaan en zijn tegenwoordig ingebed in het kerstfeest zoals het versieren van het huis met wintergroene takken.
Het feest van dood en wedergeboorte
Midwinter of Yule is een keerpunt op het jaarwiel.
Het is het feest van dood en wedergeboorte.
We sluiten een cyclus af en en we beginnen met een nieuwe jaarcyclus.
Dit is een mooi moment om stil te staan bij het afgelopen jaar en wat het je gebracht heeft om het daarna af te sluiten en los te laten.
Je kunt dit doen door iets wat symbool staat voor het afgelopen jaar te begraven of te verbranden.
Daarmee maak je ruimte voor nieuwe impulsen en ervaringen in de nieuwe jaarcyclus.
Neem daarna de tijd om te mijmeren en te dagdromen over de komende jaarcyclus en schrijf het op of maak een collage.
Deze kun je dan bij de volgende Midwinter verbranden om het jaar af te sluiten.
Zo gaan oude en huidige tradities samen
Voor mij loopt Midwinter of Yule over in het Kerstfeest.
Het één sluit het ander niet uit.
Door het vieren van Midwinter zet ik een proces in gang voor het afsluiten van het jaar.
In de dagen tussen Midwinter en Oud en Nieuw geef ik ruimte aan het proces van loslaten en mezelf voorbereiden op een nieuwe jaarcyclus met nieuwe mogelijkheden.
Met het vieren van Oud en Nieuw sluit ik dat proces af en stap ik het nieuwe jaar in.
Zo verweef ik oude feesten met de huidige tradities.
Of je nu Midwinter viert, Kerstmis of allebei, ik wens jou en je dierbaren een mooie afsluiting van deze jaarcyclus toe een een geweldige start van de nieuwe.
Warme groet, Astrid
PS:
Wil je zelf Midwinter/Yule vieren en heb je behoefte aan een handleiding hiervoor? Ook hiervoor heb ik een e-boekje geschreven dat hier voor je klaarstaat in de webshop.
Dankjewel Astrid, voor je mooie wijze woorden!
Ook voor jouw een heel mooi feest toegewenst!